Postępowanie po rozwiązaniu polisolokaty od A do Z

cropped-labirynt1200.jpg
 
 
 
 
 
 

Zgodnie z art. 829 § 1 Kodeksu cywilnego Ubezpieczenie osobowe może w szczególności dotyczyć: przy ubezpieczeniu na życie – śmierci osoby ubezpieczonej lub dożycia przez nią oznaczonego wieku; przy ubezpieczeniu następstw nieszczęśliwych wypadków – uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub śmierci wskutek nieszczęśliwego wypadku. Niekiedy jednak dana polisa ubezpieczeniowa nie spełnia naszych oczekiwań.

Co wtedy robić?
Skuteczne rozwiązanie umowy ubezpieczenia, tzw. polisolokaty przez klienta to niekiedy nie lada wyzwanie. Towarzystwa Ubezpieczeniowe robią wszystko, by zatrzymać klienta u siebie. Pisemne wypowiedzenie umowy czasami nie wystarcza. Towarzystwa Ubezpieczeniowe posługują się często swoimi formularzami o nazwie: „Wniosek o całkowitą bądź częściową wypłatę świadczenia”. Niektórzy Ubezpieczyciele zastrzegają sobie możliwość wypowiedzenia umowy ubezpieczenia przez klienta. Wnioski takie są do pobrania poprzez stronę internetową danego Ubezpieczyciela.
Ubezpieczyciele zastrzegają sobie, iż w związku z rozwiązaniem umowy polisy czy polisolokaty, stosownie do roku polisowego (czyli roku trwania danej umowy ubezpieczenia) z sumy wpłaconych składek potrącana jest opłata nazwana opłatą likwidacyjną. Opłata ta, wg ogólnej definicji, oznacza opłatę pobieraną w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia. Takie opłaty pobierane są niestety nagminnie, choć Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów systematycznie uznaje zgłoszone postanowienia umowne, jako klauzule niedozwolone (czyli jako postanowienia, których nie wolno stosować w obrocie gospodarczym), Ubezpieczyciele co rusz wtrącają opłaty likwidacyjne pod płaszczykiem innych nazw, by wprost nie wskazywać na istnienie tej opłaty.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w uzasadnieniu wyroku z dnia 18.11.2013 r. o uznanie warunków umowy za niedozwolone dotyczących opłaty likwidacyjnej wskazał, iż z reguły rażące naruszenie interesu konsumenta jest naruszeniem dobrych obyczajów, ale nie zawsze zachowanie sprzeczne z dobrymi obyczajami rażąco narusza ten interes (sygn. akt XVII AmC 12373/13), jednak, posługując się orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., zaznacza, iż „sprzeczne z dobrymi obyczajami” należy uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową, „rażące naruszenie interesów konsumenta” zaś polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku umownym (sygn. akt I CK 832/04).

Zatem pobieranie opłaty likwidacyjnej z takiej umowy polisolokaty nie tylko stanowi dla nas szkodę materialną, ale także stanowi szkodę dóbr chronionych prawem, których, posługując się art. 23 Kodeksu cywilnego, jest mnóstwo, gdyż ustawodawca wymienia tylko te przykładowe.
Cały problem batalii poszkodowanych klientów z ubezpieczycielami tkwi właśnie w odzyskaniu owej opłaty likwidacyjnej, która, jak wskazują wyroki, jest niedozwolona.

Szanse na odzyskanie nienależnie pobranej opłaty likwidacyjnej zwiększają się wraz z nowymi wyrokami uznającymi postanowienia umowne dotyczące pobierania opłaty likwidacyjnej za klauzule niedozwolone. Potwierdzając zasadność twierdzeń z naszej strony istnieją szanse na rozstrzygnięcia przez Sąd na korzyść poszkodowanych konsumentów.

By prawidłowo przeprowadzić postępowanie z tytułu dochodzenia roszczeń od Towarzystwa Ubezpieczeniowego, należy przejść przez etap przedsądowy, w którym to wzywa się ubezpieczyciela do zapłaty należnego świadczenia. Jeśli Towarzystwo odmówi wypłaty świadczenia, co najczęściej się dzieje, wówczas wszczyna się postępowanie sądowe. W postępowaniu przed Sądem wykazuje się, iż faktycznie Towarzystwo nie miało prawa pobierać opłaty likwidacyjnej z rachunku, gdyż postanowienia te są już uznane za klauzule niedozwolone.

Gdy Sąd uzna zasadność twierdzeń strony powodowej, czyli poszkodowanego ubezpieczonego, wydaje, zgodnie z art. 3531 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, nakaz zapłaty, w którym zobowiązuje ubezpieczyciela do zapłaty zasądzonej kwoty. Według stanowiska Sądu Najwyższego stwierdzonego postanowieniem z dnia 07 czerwca 2013 r.

 
 

 

Administracja